Zeven miljoen Syriërs zijn op de vlucht. Europa ruziet over de spreiding van 120.000 vluchtelingen. Sluit het Westen de ogen voor een menselijke ramp?

Zijn wij het schuldgevoel vergeten over de Duitse Joden die Nederland eind jaren dertig aan
de grens tegenhield en terugstuurde naar Duitsland?

Zijn wij vergeten dat bijna een half miljoen Nederlanders na de Tweede Wereldoorlog geëmigreerd zijn – een net woord voor ‘vlucht’ – naar met name Canada, de VS en Australië?  Op zoek naar een beter leven.

Zijn wij vergeten dat de onrust in het Nabije en Midden-Oosten voor een groot deel het gevolg is van de geopolitiek die het westen daar in de 20e eeuw bedreven heeft? Vanwege militaire bufferzones en olie?

Nu schuiven we de problematiek af naar de landen ‘in de regio’.

De zeven miljoen Syriërs zijn binnen Syrië gevlucht naar veiliger oorden en of zij zijn de grens overgestoken naar de buurlanden. Turkije herbergt 3,3, miljoen vluchtelingen, vooral in de grensgebieden. Jordanië, een land van 8 miljoen inwoners, vangt 1,8 miljoen vluchtelingen op. En Libanon met zijn 4 miljoen inwoners 1,1 miljoen. De vluchtelingen drukken zwaar op de plaatselijke economie. Daarom worden de vluchtelingen steeds meer aan banden gelegd: zij  leven in erbarmelijke omstandigheden, hebben nauwelijks inkomsten en mogen niet werken. Er zijn geen vooruitzichten. Onderwijs en medische zorg laten te wensen over. De spanning is groot: voor de Syriërs die met moeite het hoofd boven water houden en voor het ontvangende land, dat steeds grotere lasten te dragen heeft.

En wij klagen over 120.000 vluchtelingen.

De geopolitieke belangen in de regio zijn zo groot, dat er voorlopig geen politieke oplossing te verwachten is.

Wat is een menselijke oplossing voor dit grote humanitaire drama?